Jeżeli dokonujesz dostawy budynku, budowli lub lokalu w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia, to nie możesz skorzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Nie oznacza to jednak automatycznie, że musisz sprzedaż opodatkować. W ustawie przewidziano bowiem jeszcze jedno zwolnienie: In Italy the standard Vat rate is 22% and reduced rates are provided for several supplies of goods and services, such as 4% for listed food, drinks and agricultural products or 10% for electric power supplies for listed uses and listed drugs. Specific supplies of goods and services expressly listed in Presidential Decree n. 633/72 are exempt nasienie zwierząt objętych stawką obniżoną 8% (tj. m.in. bydła, świń, kóz i owiec – poz. 7 załącznika nr 3 do ustawy o VAT) oraz 5% (tj. ryb – poz. 2 załącznika nr 10 do ustawy o VAT), urządzenia komputerowe do pisma Braille'a (dla ociemniałych), maszyny do pisania dla niewidomych, maszyny poligraczne do pisma Braille'a, Faktura wystawiona przez podatnika będącego dostawcą lub usługodawcą, który wybrał metodę kasową rozliczeń określoną w art. 21 ustawy: VAT_RR: Faktura, o której mowa w art. 116: Faktura VAT RR, art. 116: Faktura VAT RR, o której mowa w art. 116 ustawy o VAT: Faktura VAT RR, o której mowa w art. 116 ustawy: WEW: Dokument wewnętrzny Osobom fizycznym, o których mowa w ust. 1 pkt 2, osobom, które były wspólnikami spółek, o których mowa w ust. 1 pkt 1, w dniu ich rozwiązania, zwanym dalej „byłymi wspólnikami”, oraz osobom, o których mowa w ust. 7a, przysługuje prawo zwrotu różnicy podatku wykazanego w deklaracji podatkowej za okres, w którym odpowiednio te osoby, spółki albo podatnik, o którym mowa w art. Podstawowy termin odliczenia podatku naliczonego na podstawie otrzymanej faktury regulują postanowienia art. 86 ust. 10 ustawy o VAT.Co do zasady prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy. Zgodnie z zapowiedziami MF przepisy w nowym brzemieniu wejdą w życie w 2023 r. Przy czym, w sprawach, w których postępowania podatkowe, kontrole podatkowe lub kontrole celno-skarbowe, zostały wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, stosuje się przepis art. 112b i art. 112c ustawy o VAT w brzmieniu [11] Art. 41 ust. 2a ustawy o VAT. [12] Art. 41 ust. 12 – 12e ustawy o VAT. [13] Art. 41 ust. 12f ustawy o VAT. [14] W 2023 r. podstawowe produkty żywnościowe są opodatkowane stawką 0%. [15] Art. 114 ust. 1 ustawy o VAT. [16] W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. – art. 146a pkt 4 ustawy o VAT. [17] W okresie Według art. 42 ust. 3-4 ustawy o VAT takimi dowodami mogą być: dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego (jeśli przewóz towarów jest Wybór opodatkowania musi trwać co najmniej 2 lata licząc od początku okresu rozliczeniowego, od którego wybrał opodatkowanie usług – art. 43 ust. 23 ustawy o VAT. Po tym okresie możliwy jest powrót do zwolnienia ww. usług finansowych. Ponowny wybór opodatkowania jest możliwy po upływie kolejnych dwóch lat licząc od początku OMXUs. Potwierdzenie posiadania przez nabywcę właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadanego przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, wraz z potwierdzeniem dokonania dostawy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju (dokumenty spedycyjne lub oświadczenie nabywcy) upoważniają podatnika do zastosowania stawki podatku 0 proc. dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. W myśl art. 5 ust. 1 pkt 5 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( nr 54, poz. 535, ze zm.; dalej: ustawa o VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Zgodnie z literalnym brzmieniem tego przepisu opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają: 1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, 2. eksport towarów, 3. import towarów, 4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, 5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. A zatem dostawy towarów dokonywane przez kontrahentów z różnych państw UE traktowane są jako dostawy wewnątrzwspólnotowe. Jeśli przy tym spełniono określone przesłanki ustawowe, to polski podatnik VAT dokonujący takiej transakcji na rzecz kontrahenta znajdującego się na obszarze UE może zastosować preferencyjną, 0-procentową, stawkę podatku od towarów i usług. Wg art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Stosownie do treści art. 41 ust. 3 ustawy o VAT w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0 proc., z zastrzeżeniem art. 42. Przepisy art. 42 ust. 1 ustawy o VAT szczegółowo określają warunki zastosowania 0-procentowej stawki podatku, a mianowicie wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0 proc., pod warunkiem że: 1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów; 2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Pierwszy z ww. warunków zastosowania preferencyjnej stawki VAT dotyczy dokonania dostawy na rzecz podatnika posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Należy podkreślić, że ustawodawca w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT nie wskazuje, w jaki sposób należy uzyskać potwierdzenie faktu, iż nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji, nadany przez państwo członkowskie. Zgodnie z art. 97 ust. 17-19 ustawy o VAT na wniosek zainteresowanego biuro wymiany informacji o podatku od towarów i usług lub naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zidentyfikowanie bądź nie potwierdza zidentyfikowania określonego podmiotu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wniosek o identyfikację składa się na piśmie, faksem, telefonicznie lub pocztą elektroniczną. Ponadto Ministerstwo Finansów na swojej stronie internetowej odsyła zainteresowanych do systemu wymiany informacji VIES, stwierdzając: „Na stronie internetowej Komisji Europejskiej ( możliwe jest dokonanie potwierdzenia numerów identyfikacyjnych VAT swoich kontrahentów z państw członkowskich Unii Eu... Aby dokumentować prawo do stosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, konieczne jest gromadzenie albo dokumentów określonych polskimi przepisami, albo dokumentów określonych przepisami unijnymi. Nie ma potrzeby gromadzenia obu rodzajów dokumentów. Od 1 stycznia 2020 r. istnieją dwie grupy przepisów określających zasady, na jakich podatnicy - w celu zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów - mogą dokumentować fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Są to: przepisy zawarte w art. 42 ustawy o VAT - treść tych przepisów jak na razie nie zmieniła się w stosunku do przepisów obowiązujących w 2019 r., w związku z epidemią koronawirusa Sejm zawiesił prace nad projektem, który miał wprowadzić przepisy UE, przepisy art. 45a rozporządzenia 282/2011. Polecamy: VAT 2020. Komentarz Polecamy: Biuletyn VAT Nie jest jednak tak, że podatnicy są obowiązani do stosowania obu tych grup przepisów. Z komunikatu Ministerstwa Finansów z 31 grudnia 2019 r. wynika bowiem, że w istocie podatnikom przysługuje prawo wyboru, które z tych przepisów stosują. W komunikacie tym czytamy, że: (…) rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 w art. 45a wprowadza domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Sytuacja taka nie ulegnie zmianie po wejściu w życie ustawy implementującej prawo unijne. A zatem nie ma przeszkód, aby w zakresie dokumentowania dostarczenia towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju prawo do stosowania stawki 0% było dokumentowane na dotychczasowych zasadach wynikających z przepisów art. 42 ustawy o VAT. W takim przypadku nie ma potrzeby kompletowania dokumentów określonych przepisami art. 45a rozporządzenia 282/2011. Należy zastrzec, że część dokumentów wymienionych w art. 42 ustawy o VAT jest jednocześnie dokumentami wymienionymi w art. 45a rozporządzenia 282/2011. Z drugiej strony podatnicy mają prawo stosować w tym zakresie przepisy art. 45a rozporządzenia 282/2011. W takim razie nie ma potrzeby kompletowania dokumentów określonych przepisami art. 42 ustawy o VAT. 1. Dokumentowanie stawki 0% dla dostaw wewnątrzwspólnotowych na podstawie polskiej ustawy Z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wynika, że w przypadkach gdy przewóz jest zlecany przewoźnikowi, wymagane są, co do zasady, dwa dokumenty. Są to: dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, oraz specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku. Z kolei w przypadku wywozu towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, z art. 42 ust. 4 ustawy o VAT wynika konieczność posiadania specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumentu zawierającego dane wskazane w art. 42 ust. 4 pkt 1-5 ustawy o VAT. Są to następujące dane: 1) imię i nazwisko lub nazwa oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów; 2) adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy; 3) określenie towarów i ich ilości; 4) potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju; 5) rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego. W obu przypadkach istnieje możliwość dowodzenia wywozu towarów z terytorium kraju i ich dostarczenie do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju za pomocą tzw. dokumentów pomocniczych. Są nimi - jak wynika z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT - w szczególności: korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku - inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania, dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. 2. Dokumentowanie stawki 0% dla dostaw wewnątrzwspólnotowych na podstawie przepisów rozporządzenia UE 282/2011 Zasady dokumentowania WDT od 1 stycznia 2020 r. reguluje również art. 45a rozporządzenia 282/2011. Tabela. Przypadki, gdy możemy domniemywać, że towary zostały dostarczone według rozporządzenia UE Sposób transportu towarów Sposób dokumentowania, który pozwala domniemywać, że towary zostały dostarczone Rodzaj dopuszczalnych dowodów 1 2 3 Towary zostały wysłane lub przetransportowane przez sprzedawcę lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz Sprzedawca musi posiadać: ● co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody wskazane w pkt 1 kol. 3, które zostały wydane przez dwie różne strony, niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo ● dowolne, pojedyncze dowody wskazane w pkt 1 kol. 3 wraz z dowolnymi, pojedynczymi, niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami wymienionymi w pkt 2-4 kol. 3, potwierdzającymi wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy. 1) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów 2) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów 3) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia 4) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim. Towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy Sprzedawca musi posiadać: ● pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że towary zostały wysłane lub przetransportowane oraz wskazujące państwo członkowskie przeznaczenia towarów; nabywca dostarcza sprzedawcy oświadczenie do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa, oraz ● co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody wskazane w pkt 1 kol. 3, które zostały wydane przez dwie różne strony, niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub dowolny pojedynczy dowód wskazany w pkt 1 kol. 3 wraz z dowolnymi, pojedynczymi, niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami wskazanymi w pkt 2-4 kol. 3, potwierdzającymi transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy. Trudno jednak wskazać, w jaki sposób zdobyć np. dokumenty urzędowe (wymienione w kol. 3 pkt 3 tabeli) wydane przez organ władzy publicznej, o których mowa w rozporządzeniu 282/2011. Zasady obowiązujące w tym zakresie wynikają bowiem z przepisów innych państw członkowskich. Zauważyć jednak należy, że w żadnym razie nie jest konieczne posiadanie wszystkich dokumentów wymienionych w kol. 3 tabeli. W konsekwencji w przypadku problemów z uzyskaniem dokumentów urzędowych wydanych przez organ władzy publicznej można je zastąpić jednym z pozostałych dokumentów wymienionych w kol. 3 tabeli. Podstawa prawna: art. 42 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - z 2020 r. poz. 106; z 2020 r. poz. 568 art. 45a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - DUUEL z 2011 r. Nr 77, poz. 1; DUUEL z 2019 r. Nr 313, poz. 14 Tomasz Krywan, doradca podatkowy Objaśnienia Ministra Finansów dotyczące WDT wydane 17 grudnia 2020 roku stanowią usystematyzowanie dotychczasowej praktyki stosowania przepisów w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Należy przypomnieć, że objaśnienia nie dotyczą wszystkich warunków zastosowania stawki VAT 0%, a jedynie jednego z nich. MF odniosło się do sytuacji, gdy towary zostały wysłane lub przetransportowane przez dostawcę z państwa członkowskiego UE do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Wybór podstawy prawnej dla dokumentowania dostarczenia towarów Podatnik, który dokonuje WDT na terytorium innego kraju członkowskiego UE może w celu udokumentowania dostarczenia towarów do nabywcy dokonać wyboru i stosować: przepisy Rozporządzenia 282/2011 (dalej: Rozporządzenie), które zostały dodane Rozporządzeniem 2018/1912, alboprzepisy ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT). Posiadanie dokumentów wskazanych w Rozporządzeniu lub ustawie o VAT tworzy domniemanie, że podatnik dostarczył towary do kontrahenta na terytorium innego kraju członkowskiego UE. Natomiast w razie braku ich posiadania nie można przyjąć domniemania odwrotnego, że podatnik nie dostarczył towarów do kontrahenta w innym państwie członkowskim UE. Wybrana podstawa prawna wymusi posiadanie odpowiednich dowodów Objaśnienia podatkowe w zakresie WDT potwierdzają stanowisko Ministra Finansów zawarte w interpretacjach indywidualnych, np. w interpretacji Dyrektora KIS z dnia 9 września 2020 roku o znaku Zgodnie z nimi podatnik po 1 stycznia 2020 roku nadal ma wybór pomiędzy stosowaniem przepisów Rozporządzenia a ustawy o VAT. Stanowisko to jest korzystne zwłaszcza dla tych podatników, którzy dysponują dowodami dostarczenia towarów do kontrahentów zgodnie z zasadami obowiązującymi przed dniem 1 stycznia 2020 roku. Rodzaje dowodów wywozu towarów zawarte w Rozporządzeniu Przepisy Rozporządzenia zawierają dwie grupy dowodów, które potwierdzają dostarczenie towarów przez podatnika do kontrahenta na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Pierwsza z nich to dowody grupy A, czyli dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak: podpisany list przewozowy CMR;konosament;faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów. Drugi zbiór stanowią dowody grupy B, a więc: polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów;dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport;dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, np. notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie produktów w tym państwie członkowskim. Sprzedawca zobowiązany jest do posiadania dwóch dowodów z grupy A lub pojedynczego dowodu z grupy A oraz pojedynczego dowodu z grupy B. Jeżeli dostawy produktów dokonuje nabywca (lub osoba trzecia na jego rzecz), to sprzedawca musi dysponować oświadczeniem nabywcy, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz kupującego. Nabywca towarów zobowiązany jest do dostarczenia podatnikowi oświadczenia do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy. Jak wyjaśnia Minister Finansów termin ten ma charakter instrukcyjny, a więc w razie opóźnienia w jego dostarczeniu podatnik nadal ma prawo do zastosowania stawki 0%. Nabywca i sprzedawca powinni stanowić niezależne podmioty Dowody z grupy A oraz B wydane od sprzedawcy oraz nabywcy muszą być niezależne od siebie nawzajem. Dwóch stron nie uznaje się za „niezależne”, jeżeli posiadają tę samą osobowość prawną lub też między nimi istnieją powiązania: o charakterze rodzinnym;inne niż rodzinne bliskie powiązania o charakterze osobistym;organizacyjne;własnościowe;w zakresie członkostwa;finansowe;prawne. Dowody w formie elektronicznej i papierowej Dowody grupy A oraz B wymienione w Rozporządzeniu podatnik może posiadać w dowolnej formie. Może to być wydruk papierowy, ale również dokument udostępniony drogą elektroniczną (np. e-mail, skan lub faks dokumentu). Wywóz towarów własnymi środkami transportu Objaśnienia zawierają również wskazówkę dla podatników dokonujących dostawy towarów własnym środkiem transportu. W takim przypadku niemożliwe będzie pozyskanie dwóch niezależnych dowodów od sprzedawcy oraz od nabywcy. W związku z powyższym podatnik powinien stosować przepisy ustawy o VAT. Rodzaje dowodów wywozu towarów zawarte w ustawie o VAT Art. 42 ust. 3 ustawy o VAT zawiera dwie grupy dowodów, które podatnik zobowiązany jest posiadać w celu udowodnienia dostarczenia towarów do nabywcy w innym państwie członkowskim. Grupa pierwsza to dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika, tj.: Międzynarodowy Kolejowy List Przewozowy (CIM) lub Międzynarodowy Kolejowy List Przewozowy (SMGS);konosament stanowiący list przewozowy przy transporcie towarów drogą morską;Międzynarodowy Samochodowy List Przewozowy (CMR) stwierdzający fakt zawarcia umowy o przewóz drogowy;Międzynarodowy Lotniczy List Przewozowy (AWB), który stwierdza zawarcie umowy o przewóz w transporcie lotniczym. Grupę drugą stanowi specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku. Jest to wyliczenie, które podatnik może sporządzić w formie odrębnego dokumentu lub może nim dysponować w ramach wystawionej faktury. Należy pamiętać, że w każdym przypadku kluczowe jest osiągnięcie celu, jakim jest możliwość identyfikacji towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. Dostawa towarów własnym środkiem transportu zgodnie z ustawą o VAT W przypadku dostawy towarów własnym środkiem transportu na zasadach regulowanych ustawą o VAT podatnik, oprócz specyfikacji poszczególnych sztuk towarów, powinien posiadać dodatkowe dowody. Może to być dokument zawierający co najmniej: imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;określenie towarów i ich ilości;potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju dostawcy;rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary lub numer lotu – w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego. Dokumenty uzupełniające wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT Przepisy ustawy o VAT w art. 42 ust. 11 zawierają również przykładową listę dowodów uzupełniających. Podatnik powinien je posiadać, jeśli dowody określone powyżej nie wskazują jednoznacznie, że towary zostały dostarczone do nabywcy. Są to np.: korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;dokument potwierdzający zapłatę za towar (z wyjątkiem przypadków gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku – inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania);dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju dostawcy. Obalenie domniemania wywozu towarów przez organy podatkowe Organy podatkowe mogą obalić domniemanie dostarczenia przez podatnika towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Ciężar wykazania, że choć podatnik posiada dowody określone w Rozporządzeniu lub ustawie o VAT, ale w rzeczywistości towary nie zostały wysłane lub przetransportowane do nabywcy, spoczywa na organie podatkowym. Domniemanie można zatem obalić, gdy przy istnieniu niezbędnych przesłanek organy podatkowe wykażą, że towary nie zostały w rzeczywistości wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium UE. Taka sytuacja może przykładowo mieć miejsce, gdy organy podatkowe stwierdzą podczas kontroli, że towary nadal znajdują się w magazynie dostawcy. Podobnie będzie, gdy organy podatkowe powezmą wiedzę o incydencie w trakcie transport, w wyniku którego towary uległy zniszczeniu przed opuszczeniem terytorium kraju. W celu skutecznego obalenia domniemania nie jest jednak wystarczające stwierdzenie, że zachodzi podejrzenie powyższych uchybień w zakresie transportu. Obalenie domniemania może nastąpić tylko wtedy, gdy organy podatkowe są w posiadaniu dowodów, z których wynika, że wysyłka lub transport towarów nie miały miejsca. WDT wymaga ciągłego monitorowania praktyki stosowania przepisów Kwestie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów i możliwości zastosowania stawki VAT 0% wymagają ciągłego analizowania orzecznictwa oraz nowych interpretacji. Będziemy na bieżąco śledzić praktykę stosowania przepisów dotyczących dokumentowania WDT w celu zastosowania przez podatników stawki 0%. Gdy tylko dostępne będą nowe ciekawe wnioski w tym zakresie, niezwłocznie Państwa o tym poinformujemy. W razie dodatkowych pytań lub wątpliwości uprzejmie prosimy o kontakt. Autor:Maciej Kozub, Specjalista ds. podatku VAT Wir verwenden Cookies auf unserer Website./We use cookies on our website./Używamy plików cookie na naszej stronie internetowej.